Cureren is ook een kunstenaar zelf die een keuze maakt uit ’n eigen oeuvre

Tijdens het luisteren van de podcast van Gijs Groenteman in gesprek met Daniel Lohues moest ik denken aan het zelfkritisch kompas. En dan vooral aan het deel over cureren. Lohues maakte een verzamelplaat en moest uit zijn oeuvre een keuze maken.

Hij vertelde niet graag naar z’n eigen muziek te luisteren, maar dat moest nu dus wel. En het gaf ‘m ook wel een trots gevoel. Dat vond ik al mooi. Want met recht mag hij trots zijn op al die prachtige nummers die hij maakte, maar hij gaf ook aan dat dat trotse gevoel ook wel een beetje voortkwam uit dat ie nog veel meer nummers had kunnen kiezen. En dat vind ik trouwens ook, want ja je hebt natuurlijk allemaal je eigen favorieten, die op deze plaat dan net weer missen.

Maar hij vertelde ook dat het bepalen van de volgorde ook belangrijk was. Dat hij dat niet chronologisch had gedaan, Dat het een gevoel was. Zodat de hele plaat weer een verhaal op zich vertelt. En ik werd er wel gelukkig van, want laatst zei iemand nog tegen mij ‘’jij bent eigenlijk de enige die ik ken die altijd een hele plaat afluistert’. Nou ja dat geloof ik niet, dat doen vast veel meer mensen, maar ik vond het wel een soort van compliment ook. Ook omdat ik ervan overtuigd ben dat nummers op een plaat niet voor niets in bepaalde volgorde staan en dat hard-zacht of snel-langzaam bijvoorbeeld bewust achter elkaar zijn gezet om in z’n totaliteit een boodschap over te brengen. Een compliment is dan ook een groot woord, maar ik denk wel dat het met liefhebberij te maken heeft om dat ook te waarderen en vind ‘t dan mooi als iemand mijn liefhebberij erkent.

Daniel Lohues vertelde trouwens ook dat het te maken had met dat ouderwetse gevoel van een plaat omdraaien. En dat is natuurlijk ook zo. Op Spotify is het wisselen van nummers veel makkelijker en misschien wel verleidelijker dan wanneer je een langspeler op vinyl aan het draaien bent. En anders doet het algoritme het wel. De plaat is gewoon stil als ie afgelopen is, Spotify gaat altijd door, of je dat nou wil of niet.

Cureren is dus ook een kunstenaar zelf die een keuze maakt uit ’n eigen oeuvre. En dat dan doet op basis van gevoel. Geen chronologie, geen luistercijfers. Niet alleen een selectie van de nummers, maar dus ook de volgorde plus ook nog eens het vaststellen wat op kant 1 en wat op kant 2 hoort.

Als ik dan in de auto naar die geweldige podcast luister, merk ik dat alle richtingen van het kompas worden aangeraakt:

• Focus omdat ik de bijna altijd een hele plaat afluister, de plaat omdraai als Kant A is afgelopen en dus respect heb voor de keuzes van de artiest en de volgorde die hij bepaald heeft.

Maar ook omdat het een selectie is uit veel meer liedjes koppel ik hier focus aan. Lohues zelf heeft die keuze gemaakt. Dus geen verzamelbox met meer dan 100 liedjes maar een verzamelaar met 24 pareltjes.

• Smaak omdat het ook gewoon zijn gevoel en dus zijn smaak is om deze te kiezen. Dat is wat dat cureren inhoudt in onze opinie.
• Vertrouwen omdat hij zo veel meer liedjes heeft maar ik me door zijn keuze laat leiden. Hoewel ik best eigenwijs ben en vind dat er een paar nummers ontbreken ga ik toch af op zijn kennis en kunde om mij te adviseren dat dit een goede doorsnee is van zijn schat aan liedjes.
• En aan creatie denk ik omdat ik er nu toch mee bezig ben en dit hoofdstuk van onze serie over het kompas van maak. En misschien ook wel omdat ikzelf stiekem het Skik nummer ‘Af en Toe’ aan de verzamelaar toevoeg. Hoe? Door als kant B is afgelopen, deze toch even via Spotify op te zetten.